Transformatieverhalen
Deze verhalen zijn gebaseerd op werkelijke begeleidingstrajecten. Details zijn aangepast om anonimiteit te waarborgen.Verpleegkundige, 43 jaar
"Ik ben er altijd voor anderen, maar waarom is er niemand voor mij?" Haar relaties eindigden steeds op dezelfde manier, zij voelde zich onzichtbaar.
In onze gesprekken ontdekten we het patroon: als jongste in een groot gezin na vroeg verlies had zij geleerd ruimte te maken voor anderen. Veertig jaar later deed ze dat nog steeds. Het keerpunt: door steeds weg te gaan, belast ik de ander juist meer. Want nu moet die ander raden wat ik nodig heb.
Ze leerde een nieuwe vraag: "Wat verwacht je van mij?". Nu weet ze: haar aanwezigheid heeft waarde. Ze hoeft niet te verdwijnen om erbij te horen.
Manager IT-afdeling, 38 jaar
Creatief, vriendelijk, geliefd. Maar zodra zijn team sterke leiding nodig had, liep hij letterlijk de ruimte uit. "Mijn team vraagt om visie, maar ik weet niet hoe ik dat geef zonder autoritair te worden." We onderzochten wat er gebeurde in die momenten. In zijn gezin was autoriteit iets hards, iets wat afstand creëerde. Hij wilde niet zo zijn. Door zijn angst te onderzoeken, ontdekte hij: leiding geven betekent niet autoritair zijn. Het betekent: aanwezig blijven, ook als het lastig wordt.
Nu blijft hij in de ruimte. Zijn team voelt zich veiliger niet omdat hij alle antwoorden heeft, maar omdat hij er is.
Projectteam adviesbureau, 8 personen
"We zijn efficiënt, maar we zijn niet verbonden. Iedereen doet zijn ding, maar we voelen elkaar niet meer." In plaats van processen te verbeteren, begonnen we met: "Wie ben jij in dit team? En wat heeft jou hier gebracht?" De onderlinge verwachtingen waren nooit uitgesproken. Iedereen veronderstelde, niemand vroeg.
Door samen hun individuele verhalen te onderzoeken, zagen ze elkaar niet meer als functie, maar als mens. Nu weten ze: we mogen gezien worden. En we mogen vragen wat we nodig hebben. Van daaruit ontstaat echte samenwerking.